.
نویسنده: غلامرضا رمضانی پور ،
سومین همایش ملی بزرگداشت سهروردی با موضوع اخلاق کاربردی – آبان ماه 1391
.
.
چکیده:
براساس کریمه ی ﴿ویزَکیهِم و یعلِّمهم الْکتَاب و الْحکمه﴾(جمعه، 3) (آنها را تزکیه می کند و به آنان کتاب (قرآن) دین برنامه شکوفایی مقام لایقفی و قابلیت نامتناهی بودن نفس ناطقه انسانی است. که این مقصد اعلی و مرصد اسنی را در قالب فقه، اخلاق و حکمت متعالیه متحقق می نماید. که هرکدام از این سه حوزه درون دینی براساس قابلیت هایی که دارند وظایف، نقش ها و نتایج متفاوت و نه مخالف را در یک سلسله طولی ایفا نموده تا استعداد نفس مبنی بر اتصال به نشئه ملکوت و تشبه به عالم اله شکوفا شود. لذا مبحث حضور و مراقبه در اخلاق و فقه در مراتب مقدماتی و مراقبه در حکمت متعالیه در مراتب عالی تر، اوج برنامه های دین برای انسان سازی می باشد. مراقبت مطروحه درعلم اخلاق و فقه بیشتر بر جنبه های ترک رذائل نفسانی و نیز تثبت در اجرای احکام شرعی به جهت حفظ قابلیت نفس می باشد. و در مرتبه اعلی تر حکمت متعالیه مأمور رساندن نفس مهذّب به مقام لقاء الله و توحید صمدی قرآنی می باشد . مراقب اخلاقی، خویش را رقیب نفس خویش قرار می دهد و همین مقدار تقید به دین و استفاده از کتاب های اخلاقی و خطابه های اقناعی منتج به نتیجه می شود. اما در مراقبت حکمی- عرفانی براساس کریمه ی ﴿إِنَّ اللّه کانَ علَیکم رقیبا﴾(نساء، 2) (که خدا همواره بر شما نگهبان است)حکیم ربانی سعی میکند تا حق متعال را براساس اسم مراقب و رقیب خود بداند که دست یابی به این مرتبه از حضور و مراقبت تنها در ذیل وجود استاد ،« رقیب »راه یعنی انسانِ کاملِ مکمل، میسر می باشد. در فقه و اخلاق در تطهیر حواس ظاهری، عابد و زاهد از گناه توبه و شسته شده و بهشت ذاتی جان اوست.
واژگان کلیدی: حکمت متعالیه، توحید صمدی قرآنی، حضور و مراقبت، اخلاق
.
.
منبع: سایت سیویلیکا
https://civilica.com/doc/189333